Pensarmos futuros sustentables é neste 2025 o lema da Semana CREA, o programa de actividades abertas a toda a cidadanía que busca servir como escaparate do proxecto de especialización do campus pontevedrés. Promovida polo Campus Crea co apoio da Deputación de Pontevedra, esta nova edición da Semana da Creatividade desenvolverase entre o 21 e 25 de abril, coa participación entre outros, do considerado mellor creativo publicitario español do século XX, Toni Segarra, da investigadora e deseñadora de moda Elisa Palomino ou do artista gráfico Bruno de Almeida. A moda sustentable, a creación artística con materiais de refugallo ou o deseño colaborativo son algunhas das temáticas na que porá o foco unha programación na que se insiren tamén catro obradoiros, así como un ciclo de cine que botará a andar este venres na sede da Vicerreitoría.
Como explica a directora de área do Campus de Especialización Crea, Ana Belén Fernández Souto, trátase dunha programación que aborda “a creatividade nun sentido interdisciplinar e transdisciplinar” e que busca servir como “un escaparate do que é o Campus Crea”, no marco dos traballos para acadar a súa acreditación. Unha das novidades desta edición, engade, é o obxectivo de que esta Semana CREA teña cada ano “un eixe temático”, como sería neste caso a sustentabilidade, á vez que estean reflectidos nesta programación os diferentes ámbitos do Campus Crea.
A docente e doutora en Belas Artes Begoña Paz preséntanos o traballo de Lygia Clark con motivo do proxecto “8 mulleres para o 8M”, sobre a cal escribe este precioso texto:
A artista brasileira Lygia Clark (1920-1988) transita desde as súas pinturas espaciais por lugares-refuxio, espazos de vida, arquitecturas sensibles, estruturas vivas, formas biolóxicas… Alén da mirada, a artista explora un camiño de experimentación sensorial que racha coa concepción convencional do obxecto artístico.
As súas pezas, performance e obxectos activan xestos e reaccións entre as persoas no propio feito de habitar e crear: fricción, contacto, incomodidade, presión pero tamén cooperación, participación, acubillo e inclusión.
En “Diálogo de Mans” (1966) todo sucede entre os límites dunha cinta Moebius que as amarra. Dúas mans comunícanse a través de movementos forzados, torpes, descoñecidos, e tal vez, grazas a isto, atopan un espazo corporal sincopado, privado e íntimo.
Verse outra vez ao revés tamén funciona é o título da exposición que desde este martes presenta na sala O Abrigo da Facultade de Belas Artes un conxunto de autorretratos xurdidos dun obradoiro que levou ás e aos participantes a reflexionar sobre as ideas de creatividade e identidade a través do lúdico, o sensorial e o experimental. Coordinado pola artista e docente Iria Vázquez, este taller teórico-práctico propuña afondar no autoconcepto a través da creación artística e “chegar ao autobiográfico a través da interacción cos demais”, dando como resultado un conxunto de obras “moi diversas”, como recoñece a tamén comisaria desta exposición, que poderá visitarse ata o 4 de abril.
A ilustración, a fotografía, o vídeo ou o traballo con materiais atopados ou con obxectos que forman parte da memoria persoal das artistas fanse presentes na mostra que se inaugura na tarde deste martes. Nela reúnense unha vintena de obras de Patricia Álvarez, Uxía Bustbem, Celeste Garrido, Mónica Lago, Pablo Martínez, Candela Omil, Paula Romay, Miriam Rodríguez e Jimena Rodríguez. As súas creacións preséntase á súa vez acompañadas por unha serie de materiais que permiten achegarse “aos procesos de traballo e dinámicas de creación destes autorretratos” dun obradoiro inserido na programación de extensión universitaria da Vicerreitoría do campus e impartido por Vázquez xunto coa docente e cineasta Xisela Franco. Con esa mesma idea, unha serie de códigos QR permiten acceder a arquivos sonoros que reúnen as reflexións de varias das participantes respecto de cuestións como o que significa a creación ou cales son as súas características e límites.
E seguimos contribuindo a ampliar a lista de mulleres artistas. Nesta ocasión, Thomas Apostolou convídanos a coñecer o traballo de Paky Vlassopolou:
Paky Vlassopoulou (1985) é unha artista ateniense que destaca polo desenvolvemento dun vocabulario escultórico cun forte interese pola materialidade, as relacións espaciais e o corpo. O seu traballo abrangue dende escultura ata instalacións así como accións performativas e happenings. As súas obras exploran temas como a memoria e a historia, e teñen unha profunda carga política. Ademais, é co-fundadora do espazo de arte independente 3 137 en Atenas.
Na súa instalación Practising Pleasure Where Possible (2018), Paky Vlassopoulou presenta unha serie de obxectos cerámicos cuxa forma se inspira en saca leites modernos e antigos, así como en dispositivos produtores de son, como megáfonos e frautas. A instalación tamén inclúe estruturas metálicas que toman a súa forma de mobiliario asociado a contar chismes por teléfono, xunto con panos de cociña, un obxecto doméstico amplamente empregado por ceramistas. A través da obra, emerxen patróns que conectan actividades tradicionalmente femininas coa escultura, dando lugar a unha investigación sobre as formas de contacto e comunicación entre corpos e obxectos.